نقص انکساری بینایی به نقص بینایی گفته می‌شود که نمی‌تواند با استفاده از عینک رفع و تصحیح شود و رتینو پاتی (آسیب به شبکیه) دیابتی متداول‌ترین دلیل برای نقص انکساری بینایی می‌باشد. رتینو پاتی در میان دیابتی‌ها متداول است، حدود یک سوم از افراد دیابتی بالای ۴۰ سال دارای این اختلال در بینایی می‌باشند. رتینو پاتی می‌تواند به از دست دادن بینایی منجر شود و مانع رانندگی و زندگی مستقل بیماران شود. یک مطالعه جدید گرایش هشدار دهنده رو به افزایشی را در نقص انکساری بینایی آشکار کرد و شواهدی را ارائه داد که نشان می‌دهد دیابت دلیل اصلی این نقص است.
نقص انکساری بینایی در بین سال‌های ۱۹۹۹ و ۲۰۰۸ در میان بزرگسالان با افزایش ۲۱ درصدی مواجه بوده است، افزایشی شدید در یک دوره زمانی کوتاه. وقتی این افزایش به وجود آمده با توجه به گروه‌های سنی طبقه بندی شد، در مقایسه با گروه سنی بالاتر بیشترین افزایش در شیوع این نقص در افراد جوان‌تر رخ داده بود، افرادی با سن ۲۰ تا ۳۹ سال. این یک یافته بسیار حساس است که پیشبینی می‌کند در آینده‌ای نزدیک نرخ این نقص و ناتوانی در میان جوانان و میانسالان افزایش خواهد یافت.
پس از آن محققان به فاکتورهای ریسک برای این نوع از نقص در بینایی نگاهی انداخته‌اند تا بتوانند دلایل بالقوه و اساسی این نقص در دید را پیدا کنند. این فاکتورهای ریسک عبارتند از سن بالا، فقر و بدبختی، سطح سواد و تحصیلات پایین، نداشتن بیمه سلامت و درمان و در نهایت دیابت‌ها. نرخ دیابت‌ها در میان بزرگسالان آمریکایی و در طی سال‌های ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۸ ۲۲ درصد افزایش داشت، در حالی که دیگر فاکتورهای ریسک نسبتا ثابت بوده‌اند و تغییر چندانی نداشتند، و این امر نشان دهنده آن است که افزایش به وجود آمده در نقص بینایی به دلیل افزایش در شیوع بیماری دیابت می‌باشد.
زمانی که بیماری دیابت در فردی تشخیص داده می‌شود، با گذر زمان آسیب‌های وارد شده به بدن نیز پیشرفت می‌کنند و خطر بروز عوارض مختلف افزایش می‌یابد. ابتلا به دیابت برای حداقل ۱۰ سال با ریسکی بالاتر در ابتلا به نقص انکساری بینایی مرتبط است و در سال ۲۰۰۸ در مقایسه با سال ۱۹۹۹ افراد بیشتری برای حداقل ۱۰ سال با بیماری دیابت زندگی می‌کردند. در افرادی با سن کمتر از ۴۰ سال تعداد این افراد دو برابر بوده است. در حال حاضر دیابت نوع دوم در میان جمعیت جوان‌تر بیشتر شیوع پیدا می‌کند و بنابراین بیماری دیابت در سنین جوانی فرد شروع به آسیب رساندن به بدن او شده و عوارض پیچیده و خطرناکی را در دوره اولیه زندگی فرد به وجود می‌آورد که یکی از این عوارض نقص در بینایی است.
این اطلاعاتی هشدار دهنده است که خواستار عکس‌العملی سریع بوده و نشان می‌دهد که پیشرفت‌ها در جهت کنترل بهتر گلوکز از نقص در بینایی و در نهایت کوری به خاطر بیماری دیابت پیشگیری نمی‌کند. مدیریت میزان گلوکز با داروهای مختلف کافی نیست، ما باید از دست بیماری دیابت خلاص شویم تا بتوانیم از عوارض و خطرات این بیماری در امان باشیم.
پیشگیری و درمان دیابت
برای افراد مبتلا به دیابت نوع اول و نوع دوم خطر عوارض مربوط به بینایی می‌تواند با یک شیوه مغذی برای غذا خوردن و همچنین ورزش مداوم رفع شود. برنامه غذایی بر پایه سبزیجات موثرترین روش تغذیه برای افراد دیابتی می‌باشد و برای شما بسیار موثرتر از دارو‌ها خواهد بود. برای افراد مبتلا به دیابت نوع دوم، این روش برای اکثر بیماران منجر به بهبودی کامل می‌شود. برای افراد مبتلا به دیابت نوع اول این روش تغذیه باعث از بین رفتن کاهش‌ها و افزایش‌های شدید گلوکز شده و نیاز به مصرف انسولین را تا حد زیادی کاهش داده و از بروز بیماری‌های دژنراسیون (که منجر به کوری یا فلج عضلات می‌شود) متداول در آینده این افراد پیشگیری می‌کند. هم افراد مبتلا به دیابت نوع اول و هم افراد مبتلا به نوع دوم می‌توانند به سلامت مطلوب، قدرت دید مناسب و کیفیت مناسب زندگی در دوران پیری دست یابند. حالا تصمیم با ماست تا به صورت فردی و جمعی از علوم مدرن در تغذیه استفاده کنیم تا بینایی خود و همچنین زندگی خود را نجات بخشیم.
مقاله‌ای از دکتر جوئل فورمن
بن‌مایه: وگن کایند (http://vegankind.ir)
